اصولا یکی از موضوعات مهم در زندگی شخصی افراد و حتی زندگی جمعی در یک جامعه و حتی زندگی در جامعه بین المللی مبحث انتساب یک موضوع به یک فاعل است ، این موضوع در مواقعی که رابطه مستقیم و عینی بین عمل و فاعل وجود داشته باشد مشکلی بروز نخواهد کرد ، اما وقتی نتوانیم بین عمل و فاعل ارتباط مستقیم و عینتی بیابیم ، هرکس به لحاظ زاویه نگرش خود و ملاکی که برای انتساب یک عمل دارد ، به معیار سازی می پردازیم . اما اهمیت این موضوع در جایی حادث می گردد که فردی با معیار بسیار سطحی و غیر منطقی موضوعی را به یک فرد یا جامعه یا کشور استناد بنماید و منجر به تمسخر بین المللی و بروز دیدگاه منفی به کشوری گردد ؛ مثلا بیان دارد از آنجا که در فلان کشور فرد معتادی وجود ندارد ، در نتیجه حاکمان آن کشور توزیع کننده مواد مخدر در جهان هستند . این بیانات یک خدمتگذار ملت به نوعی ایده طرح پستی با عنوان بررسی قابلیت انتساب را با تمرکز در معیار مطروحه در سطح داخل و در مقابل سطح فراملی ایجاد نمود که البته این دال بر این است که کلیه کشور های جهان از این ملاک سود می براند ، زیرا آنچه باعث بروز رفتار می گردد مساله نگرش ( سیاست ) و نوع ابزار های آماده ( امکانات نرم میزان قدرت اقتصادی و سخت میزان تجهیزات نظامی )  می باشد که تعیین کننده جنس رفتارها است . ( برای مقایسه ذهنی رفتارهای کشور گوآتمالا و کشور ژاپن در عرصه بین الملللی را مورد قیاس دهید یا در عرصه داخلی رفتارهای قابل بروز از  یک فرد ثرتمند را با یک فرد زیر خط فقر ) . در رویه بین المللی دو قضیه در رابطه با معیار قابلیت انتساب بنوعی شاخص هستند  که اولی رای دیوان بین الملل دادگستری در قضیه عملیات نظامی و غیر نظامی ایالات متحد در نیکاراگوئه و دومی ملاک منطوق رای دیوان بین المللی یوگوسلاوی سابق در قضیه تادیچ است . با توجه به اینکه این مباحث دارای دو بعد فنی تخصصی و عمومی ما با تاکید بر بعد عمومی آن سعی بر ارائه معیاری داریم ، تا حداقل مخاطبین محترم بتوانند با افق دیدی بهتری به مساله انتساب بنگرند .